i nie wzrusza mnie już nic

• Świat od zawsze był taki pozbawiony uczuć, co nie?
• Młodzi ludzie mają prawo do melancholii?
• Duzi nie mogą, bo muszą zarabiać i myśleć o marketingu?
• Jednak niesłusznie wydawało mi się, że po wieki można się zanurzać w infantylnych rozterkach i to będzie akceptowane?
• To kwestia ułomności być melancholikiem?
• To dziecinne, że wkurza mnie presja bycia pod dyktando?
• (a może) to dziecinne że się jej poddaje?
• Co zdaniem ateisty jest po śmierci? Materia?
• Jestem niedojrzały, że boję się, że oni mają rację?
• Jestem pozbawiony ducha, że wątpię w życie (na różnych zasadach i doktrynach) wieczne?
• Czy tylko to, że religia istnieje i jest ludziom potrzebna znaczy, że prawdy które głosi i tworzy są istotnie PRAWDĄ?
• Po co mi pracować?
• Czy ja nie gonię za niczym i do tego na darmo?
• Ile nóg ma stonoga?
• Czy Jakub się znieczuli i zostanie agnostycznym, cynicznym sceptykiem?
• Kogo bawi bycie nim?
• Czy postawa pesymistycznego sceptyka daje szczęście?
• Na jakiej podstawie można sądzić, że niechęć nim być to to samo co zidiocenie?
• Jeśli tak jest to czy szczęście jest dla debili bez cienia refleksji w sobie?
• Czy ateiście mają tyle dystansu aby śmiać się ze swojego stereotypu smutnego, w gruncie rzeczy cholernie zagubionego, pijącego whiskey, podsiwiałego rozwodnika, z którym nie dało się wytrzymać?
• Czy prawdziwy ateista szukający odpowiedzi ma szansę być kiedykolwiek szczęśliwy?
• Czy ma szansę znaleźć odpowiedź?

zapraszamy do rubryki "psycholog radzi"